خانم جان لیاقت که نداشتم واسه پیاده روی توی جاده ایی که الان کلی موکب و امکانات داره حداقل به یاد پیاده روی شما توی جاده ایی که تاچشم کارمیکرده برهوت بوده قدم بذارم، اما اشکهایی که شاید تصور خواهرانه های خودم بوده و برادرم رو تقدیم شما میکنم. همیشه باخودم میگم توکه خاک چادر خانم زینب نیستی، یا اگه به حساب بیای کنیز کنیزان خانم، و داداش هم یحتمل غلامی ازغلامان حضرت ارباب ،با این حال اشک چشمت و مهرتوسینه ات واسش خاموش نمیشه.
بمیرم واسه شما خانم جان که ارباب توآعوش خواهرانه اتون آروم میشدن و شماهم شرط ضمن عقدتون دیدار روزانه ،یابلکم ثانیه ای برادرتون بوده پس حق بوده که بعد چهل روز نشناسنتون! چهل روز دوری با داشتن آخرین تصویر از برادر!
پس حقه عمه بودن همیشه سینه سوزی داشته باشه!
پس حق صدای نفس نفس حنانه رو بیشتر حس کنم! حق از حقم بگذرم بخاطر امیرعلی!
حق که امیر میگه خوشبحالم عمه دارم آخه حضرت علی اصغرهم عمه داره!
پس حق ....
قربون غم های دلتون
قربون عاشقانه های خواهر برادریتون
انقدر که از جاموندن از روضه ی شب اربعین دلم گرفته توی جاموندن از کاروان پیاده ها نگرفته بود!
اربعین غمش عجیب فرق میکنه! تنهاس!
نشد نشد نمیشه!
فقط التماس دعا واسه تموم خواهروبرادرایی که خواهرانه و برادرانه دلشون پیش هم!
ان شالله سرفرصت نظرات رو تایید میکنم و بهتون سرمیزنم
