توکل...

عطف توجه به معنای حقیقی و حقیقت معنای "توکل"، تاثیر بسزایی در زندگی دنیوی و اخروی فرد متوکل بر جای خواهد گذاشت.

از جمله ادراکاتی که ما از خداشناسی و خودشناسی بدست می‌آوریم، توکل می‌باشد.

توکل یعنی چه؟ در کارهایی که در طول روز انجام می‌دهیم یا برای ما پیش می‌آید، چون مطمئن هستیم که خداوند از ما داناتر و تواناتر است، کار را به او واگذار می‌نماییم. البته تلاش خود را انجام داده و نتیجه را به او واگذار می‌نماییم تا چنانکه تقدیر اوست، آن کار را می‌سازد و به آنچه تقدیر کند و کرده باشد، خرسند و راضی خواهیم بود.

توکل کننده باید از کار و تلاش غفلت نکند، چنانکه کسانى که اهل توکل نیستند، این گونه اند. منتها فرق این دو، در رابطه قلبى آنهاست: توکل کننده به انگیزه اطاعت امر خدا و با تکیه و امید داشتن به خدا تلاش مى‌کند؛ ولى انسان غیر موحّد و غیر متوکل، روزى خود را در کارش مى‌جوید و یا در دست دیگران که مزدى به او بدهند.

درتوکل ما کاری را به خدا وا می‌گذاریم. درست مثل وکیل؛ چون مطمئن هستیم حتماً از ما بهتر انجام خواهد داد. در ابتدا طی این واگذاری، هنوز تعلق ما به آن کار وجود داشته و باقی می‌ماند. این تعلق نیز باید از بین برود. زیرا تا هر زمانی ما کاری را به خود نسبت دهیم و آنرا متعلق بخود بدانیم، این تعلق وجود دارد؛ ولی اگر هر کار و امری را متعلق به او بدانیم، این تعلق نیز از بین خواهد رفت. آنگاه کاری متعلق به ما نخواهد بود تا به آن وابستگی و تعلق داشته باشیم. این حالت را که بعد از توکل ایجاد می‌شود، «رضا» گویند چون هر امری که از جانب خداوند باشد، یا به عبارتی هر چه خدا کند، موافق طبع ما خواهد بود؛ یعنی هم خود و هم موافق نظر و طبع خود و یا مخالف نظر و طبع خود را به خداوند سپرده‌ایم و برای ما طبعی یا نظری نمانده تا آنرا موافق و مخالفی باشد. 

ادامه دارد...