جا می

پدری با پسرش گفت به خشم / که تو آدم نشوی خاک به سر

حیف از این عمر که ای بی سرو پا / در پی تربیتت کردم سر

گر کسان جامع خیر و شرند / از سراپای تو بارد همه شر

دل فرزند از این حرف شکست / بی خبر روز دگر کرد سفر

رفت از این شهر به شهری که دگر / نشنود سرزنش تلخ پدر 

رفت از این شهر به شهری که کند / بهر خود فکر دگر ، کار دگر

عاقبت منسب والائی یافت / حاکم شهر شد و صاحب زر

تا که بیند پدر آن جاه وجلال / امر فرمود به احضار پدر 

پدرش آمد از راه دراز / نزد حاکم شد و بشناخت پسر 

گفت: گفتی که من آدم نشوم! / حالیا حشمت و جاهم بنگر!!!

پیر خندید وسری داد تکان / این سخن گفت وبرون شد از در

من نگفتم که تو حاکم نشوی! / گفتم آدم نشوی جان پسر!!! 

*میخواستم اینو بذارم:

غره مشو که مرکب مردان مرد را // در سنگلاخ بادیه پی ها بریده‌اند
نومید هم مباش که رندان باده‌ نوش // ناگه به یک خروش به منزل رسیده‌اند

**بعد شعر اولیه رو دیدم اونو گذاشتم

***حالا هم که هردوشو

این انسان آدم نمی‌شود تا آخر هم. یک مثل معروفی بود که می‌گفتند ملا شدن چه آسان، آدم شدن چه مشکل. شیخ ما  رحمه الله - می‌فرمود که: ملا شدن چه مشکل، آدم شدن محال است.(صحیفه امام)